Μας μπρίζωσαν…

Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι ένας οπισθοδρομικός άνθρωπος, θαυμάζω τους επιστήμονες και τα επιτεύγματα τους, γουρλώνω τα μάτια μου μπροστά στα τεχνολογικά θαύματα και πιστεύω πως η κοινωνία είναι «καταδικασμένη» να βελτιωθεί και να ξεπεράσει αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Αυτό που όμως δυσκολεύομαι να καταπιώ είναι η νέα τάση, κυριολεκτικά, της αυτοκίνησης που θέλει πολύ γρήγορα να στρέψουμε ολοκληρωτικά το ενδιαφέρον μας προς την ηλεκτροκίνηση.

Για πρώτη φορά τα αυτοκίνητα γίνονται αρεστά στους φανατικούς οικολόγους, που μέχρι τώρα φαντάζομαι πως στα συνέδρια τους πήγαιναν με τα πόδια, και νέες μάρκες όπως η Tesla και η Rimac εμφανίστηκαν να βγάζουν γλώσσα σε καταξιωμένους κατασκευαστές, ενώ και ιστορικοί υπέρμαχοι της απόλαυσης της οδήγησης παρουσιάζουν, ο ένας μετά τον άλλο, μοντέλα με μπαταρίες .
Τα αυτοκίνητα που δεν έχουν πλέον ανάγκη ναι καίνε «ψόφιους δεινόσαυρους» όπως λέει ο Ιερεμίας Κλάρκσον και που επιταχύνουν με καταιγιστικούς ρυθμούς κάνοντας ένα βζζζζζιιιιιιννννν στο πέρασμα τους, φαίνεται πως είναι το μέλλον.
Αλλά τι σημαίνει αυτό το μέλλον και, κυρίως, είμαστε έτοιμοι για αυτό το μέλλον?
Η αγάπη που νιώθουμε εμείς οι βενζινοκέφαλοι για τα αυτοκίνητα προέρχεται από το γεγονός πως αποτελούν ότι πιο κοντινό έφτιαξε ο άνθρωπος σε ζωντανό πλάσμα. Το αυτοκίνητο αναπνέει αέρα, καταναλώνει τροφή, έχει καρδιά που πάλλεται και δονείται, και δυστυχώς έχει απόβλητα. Απαιτεί ζέσταμα πριν τρέξει, πρέπει να το περιποιηθούμε κατάλληλα για να αντέξει πολλά χρόνια, δενόμαστε μαζί του σαν να είναι μέλος της οικογένειας μας, ταυτίζουμε μαζί του αναμνήσεις από ταξίδια και εμπειρίες και πολλές φορές το …πίσω κάθισμα είχε το ρόλο δωματίου. Όλοι οι βενζινοκέφαλοι θυμούνται και διηγούνται με χαμόγελο ακόμα και τις άσχημες πλευρές της συμβίωσης, όταν είχαμε κάποιο ατύχημα η αναπάντεχη βλάβη.
Ακόμα και όταν το αλλάζουμε με κάποιο νεώτερο η ισχυρότερο μοντέλο, εμείς οι περίεργοι χαϊδεύουμε απαλά το κάθισμα και το τιμόνι για τελευταία φορά και χτυπάμε γλυκά την οροφή του πριν παραδώσουμε τα κλειδιά στον επόμενο ιδιοκτήτη λέγοντας του «να το προσέχεις».
Είμαστε παράξενοι εμείς τελικά… ζητούμε ένα αυτοκίνητο που «να τραβάει σαν ηλεκτρικό» αλλά όχι εντελώς. Να ταξιδεύει αθόρυβα, αλλά όχι εντελώς. Να είναι ρουκέτα αλλά όχι και έτσι, ασυναίσθητα. Παράξενα πλάσματα οι αυτοκινητάδες: θέλουν το απόλυτο μηχάνημα, αλλά δεν το θέλουν και τόσο τεχνητό….

Εγώ δεν ξέρω κανέναν να αισθάνεται κάποιο δέσιμο με μια κάρτα γραφικών, με το λαπτοπ του η με την τηλεόραση του. Δεν ξέρω και κανέναν να δένεται με το κινητό του, με τους αδιάφορους, σαν και εμένα, που δεν τους νοιάζει καν τι μάρκα είναι και τους tech freaks να ψάχνουν ήδη για επόμενο μοντέλο, που μπορεί να στείλει πύραυλο στον Άρη, για να το χρεωθούν στην πιστωτική τους προτού έχουν καλά καλά βγάλει τη ζελατίνα από την οθόνη αυτού που μόλις αγόρασαν. Υπάρχει άραγε group «youngtimers» για κινητά και λαπτοπ?
Ο «αυτοκινητάκιας» θέλει τις επιδόσεις αλλά δεν θαμπώνεται και ζητά και ουσία πέρα από τον εντυπωσιασμό. Θέλει να ελέγχει ο ίδιος το αυτοκίνητο του και όχι να επαφίεται αποκλειστικά τις ορέξεις της ECU.
Πως θα ξεχωρίζει από μακριά ο straight six της BMW, ο V6 της Alfa Romeo, ο Boxer της Porsche και ο V8 της Ferrari όταν όλα θα έχουν κινητήρες …Samsung? Θα έχουν διαφορετικό software για την απόκριση και την αίσθηση μάλλον, αλλά τότε οι καλύτεροι tuners και προγραμματιστές θα σου κατεβάσουν το «πρόγραμμα Ferrari» ακόμα και αν οδηγείς ID3.
Μην πάμε στο άλλο άκρο όμως. Εγώ δεν θα μπορούσα να συζήσω με καρμπυρατέρ και κάρτερ που στάζουν, και ούτε με την –ανύπαρκτη- αξιοπιστία ενός κλασικού 50 ετών σε καθημερινή βάση. Δεν σημαίνει όμως πως δεν θέλω να αποκωδικοποιώ την συμπεριφορά και τους ήχους του αυτοκινήτου μου. Θέλω να συνομιλώ με το σιδερένιο άλογο μου, και μου είναι δύσκολο όταν αυτό είναι ψηφιακό και εγώ είμαι αναλογικός….
Πάντως αδέλφια μου η αλήθεια είναι πως τη μάχη την έχουμε χάσει εδώ και πολύ καιρό, και αυτό γιατί είμαστε πολύ λίγοι για να κάνουμε τη διαφορά και το ειδικό βάρος μας είναι πλέον πολύ μικρό για να σταματήσουμε τον γίγαντα που κινείται προς το ηλεκτρικό του μέλλον.
Σε ένα κόσμο όπου κυριαρχεί το φαίνεσθε και το δήθεν του Instagram και των νέων trends, και όταν οι νέοι οδηγοί θα είναι πλέον απλοί χρήστες που ενδιαφέρονται περισσότερο για το αν το αυτοκίνητο θα μπορεί να ανεβάζει stories την ώρα που θα κινείται αυτόνομα κανένα εργοστάσιο δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί μας, και αυτή η μέρα δεν αργεί να έρθει.
Έννοιες όπως η απόκριση του γκαζιού, η αίσθηση του τιμονιού και ο έλεγχος στο όριο θα είναι ξεπερασμένες γιατί θα θεωρούνται από μη-ορθές πολιτικά ως και επικίνδυνες. Ήδη έχει σχεδόν πεθάνει η έννοια του coupe’ και του roadster ενώ τα hot hatches είναι σε κωματώδη κατάσταση, όλα θύματα των υπερφλύαρων σχεδίων των e-κάτι μοντέλων.
Εκτός αυτού όμως ξεχνάμε ότι μας βάζουν να πέσουμε με τα μούτρα σε μια αλλαγή που δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε και σε επίπεδο οργανωμένου, εδώ γελάμε, κράτους.
Είναι γνωστό πως πρώτα αλλάζουν οι άνθρωποι, αργότερα η κοινωνία αγκαλιάζει τις αλλαγές, ακόμα αργότερα ο νομοθέτης τις αναγνωρίζει και ΠΟΛΥ αργότερα το Κράτος φροντίζει να τις υποστηρίξει. Η αλλαγή όμως προς την ηλεκτροκίνηση του στόλου των αυτοκινήτων απαιτεί να υπάρχει πρώτα αλλαγή υποδομών και ΥΣΤΕΡΑ των οχημάτων.

Ας αφήσουμε στην άκρη την οικονομική ζημιά που θα πάθουν όλοι όσοι θα θελήσουν να πουλήσουν το παλιό ρυπογόνο αυτοκίνητο τους, και που δεν θα έχει καμία αξία γιατί θα έχει εξοστρακιστεί από παντού, γιατί και πότε ενδιέφερε στο κράτος η οικονομική ζημιά του μικρού ιδιώτη?, ας αφήσουμε και στην άκρη το γεγονός πως το απαραίτητο ρεύμα παράγεται με ρυπογόνες μεθόδους που απλώς μεταφέρουν το πρόβλημα σε άλλες, πιο φτωχές, περιοχές του κόσμου, και ας πάμε στο λοιπόν.
Ας πούμε ότι κάποια στιγμή σε 5-10 χρόνια θα έχουν όλοι ηλεκτρικά αυτοκίνητα… Ερωτήματα:Που θα τα φορτίζουν? Δεν έχουν όλες οι πολυκατοικίες πυλωτές η garages και επίσης πολλές οικογένειες έχουν πάνω από ένα αυτοκίνητο, και το παρκάρουν συνήθως μπροστά από ξένα σπίτια. Θα έχει παντού ταχυφορτιστές? Και πως θα γίνεται η χρέωση? Με κάποια ατομική κάρτα? Και ποιος θα περάσει το νέο δίκτυο? Και που θα μπουν οι μετασχηματιστές? Και όταν χιονίσει θα μείνουν και αυτά χωρίς ρεύμα? Η παραγωγή ρεύματος μπορεί να καλύψει τη ζήτηση ΚΑΙ για οχήματα? Πόσο θα κοστίζει το ρεύμα –γιατί κάποια στιγμή θα κοπεί η επιδότηση- όταν πλέον η ζήτηση θα είναι εξωφρενική? Είμαι σίγουρος πως λύσεις για όλα αυτά υπάρχουν ήδη αλλά το πρόβλημα είναι πως πρόκειται για θεωρία και, στην περίπτωση της Ελλάδας που ακόμα δεν έχει ψηφιακό ραδιόφωνο πχ, αποτελούν επιστημονική φαντασία.
Ο ίδιος ο Akio Toyoda, Πρόεδρος της Toyota που είναι και η πρωτοπόρος εταιρία στην ανάπτυξη υβριδικών και ηλεκτρικών αυτοκινήτων, ανέφερε πως αν όλα τα οχήματα της Ιαπωνίας ήταν ηλεκτρικά όλη η χώρα θα είχε black out καθώς η παραγωγή ρεύματος δεν είναι αρκετή και ότι χρειάζεται επένδυση 135 με 358δις δολαρίων για να μπορεί το δίκτυο να υποστηρίξει τη ζήτηση.
Στην Ιαπωνία.
Επαναλαμβάνω: η Ιαπωνία της προηγμένης τεχνολογίας και των πυρηνικών αντιδραστήρων δεν μπορεί να υποστηρίξει τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και θα το κάνει η Ελλάδα? Σε ποιο ανέκδοτο?
Κανονικά θα έπρεπε, και αυτό ισχύει για όλες τις χώρες, να άρχιζε η ηλεκτροκίνηση από τα λεωφορεία και τα φορτηγά των δήμων, απορριμματοφόρα πχ, που έχουν συγκεκριμένα δρομολόγια με ελεγχόμενες αποστάσεις και που παρκάρουν όλη τη νύχτα σε μεγάλα parking όπου μπορούν να φορτίσουν, επίσης έχουν το απαραίτητο μέγεθος για να υποστηρίξουν μεγάλες μπαταρίες, οι επιδόσεις δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον και ο θετικός αντίκτυπος από τη μείωση των ρύπων αλλά και των εξόδων των υπερχρεωμένων οργανισμών θα είναι άμεσος.
Μετά θα έπρεπε να ακολουθήσουν όλα τα αυτοκίνητα δημόσιων υπηρεσιών που δεν διανύουν τεράστιες αποστάσεις, τα βανάκια τροφοδοσίας και τα οχήματα πωλητών και ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ το ευρύ κοινό, όταν όλα θα είναι έτοιμα.
Υπάρχει και η λύση που προτιμούμε εμείς οι «σατανάδες» αυτοκινητόφιλοι να συνεχίσουμε, για όσο μπορούμε, να οδηγούμε αυτό που μας αρέσει και να αφήσουμε τους beta-users να εξελίσσουν με δικό τους κόστος την ηλεκτροκίνηση. Εμείς θα ψωνίσουμε όταν θα έρθουν τα οχήματα υδρογόνου, γιατί εκείνα είναι το πραγματικό μέλλον και η σωτηρία του περιβάλλοντος αλλά και της ίδιας της αυτοκίνησης όπως την αγαπάμε.